کاوش موضوع فیبرینوژن

فیبرینوژن (عامل انعقادی I) یک گلیکوپروتئین پیچیده است که در کبد ساخته می‌شود و در خون همهٔ مهره‌داران جریان دارد. فیبرینوژن یا همان فاکتور I پروتئینی محلول در خون می‌باشد که هنگام انعقاد خون بر اثر آزاد شدن و فعال شدن آنزیم ترومبین به رشته‌های نامحلول فیبرین تبدیل می‌شود و در انعقاد خون نقش مهمی دارد. فیبرینوژن در کبد ساخته می‌شود و سطح خونی آن در شرایطی مانند بارداری و التهاب افزایش می‌یابد. از فیبرینوژن برای کنترل خونریزی همراه با انعقاد داخل عروقی از این دارو به گونه تزریقی بهره می‌گیرند. دیگر کاربردهای آن می‌تواند در جراحی‌های بزرگ قفسه سینه یا لوزالمعده، جدا شدن زودرس جفت، مرگ جنین در رحم، و آمبولی مایع آمنیوتیک باشد. در هنگام آسیب بافتی یا رگی، فیبرینوژن به‌طور آنزیمی توسط ترومبین به فیبرین تبدیل می‌شود و سپس لختهٔ خونی بر پایهٔ فیبرین را می‌سازد. این لخته‌ها کار اصلی‌شان بستن رگ‌های خونی و جلوگیری از خونریزی است. فیبرین همچنین به ترومبین متصل می‌شود و فعالیت آن را کاهش می‌دهد. این نقش که گاهی «آنتی‌ترومبین I» نامیده می‌شود، جلوی لخته‌سازی بیش از حد را می‌گیرد. فیبرین همچنین در گسترش پلاکت‌ها و سلول‌های اندوتلیال، تکثیر فیبروبلاست‌های بافتی، تشکیل لوله‌های مویرگی و رگ‌زایی نقش دارد و از این راه بازسازی رگ‌ها و ترمیم زخم را تقویت می‌کند. کاهش یا کارکرد نامناسب فیبرینوژن در انواعی از اختلالات مادرزادی یا اکتسابی دیده می‌شود. این اختلال‌ها گروهی نادر از بیماری‌ها هستند که می‌توانند با خونریزی‌های شدید یا ترومبوز بروز کنند. درمان آن‌ها معمولاً با افزایش سطح فیبرینوژن خون یا مهار لخته‌سازی صورت می‌گیرد. این اختلال‌ها همچنین می‌توانند با برخی بیماری‌های کبد و کلیه در ارتباط باشند. فیبرینوژن یک پروتئین فاز حاد «مثبت» است، یعنی سطح آن در خون در واکنش به التهاب سیستمیک، آسیب بافتی یا رخدادهای دیگر افزایش می‌یابد. در بسیاری از سرطان‌ها هم سطح آن بالا می‌رود. افزایش سطح فیبرینوژن در التهاب و سرطان و دیگر بیماری‌ها به‌عنوان یکی از دلایل ترومبوز و آسیب‌های عروقی همراه با این بیماری‌ها در نظر گرفته شده است.... بیشتر در ویکی پدیا